…w której wszystko to ułuda
Świat rządzi się swoimi prawami. Prawami iluzji. Skonstruowany na kształt wielkiego zegara ze skomplikowanym systemem kół zębatych w środku, psuje i naprawia się samoistnie bez udziału Zegarmistrza, który spogląda jedynie od czasu do czasu i kiwa głową zamykając zegar w zegarze, a świat w świecie, z jego problemami i usterkami. Nie ma pewności stuprocentowej, że kiedy nadejdzie chwila, w której zegar sam nie będzie się w stanie naprawić, stary dobry Zegarmistrz pomoże mu w tym żmudnym procesie dochodzenia do stanu jako takiej używalności. Może on właśnie czeka na chwilę, w której stary porządek zębatych kół, sprężyn i obciążników zostanie zastąpiony czymś nowym, lepszym, mniej przypominającym iluzję niż ład.
Popadamy w nieprawdę już kiedy przychodzimy na świat; nasze imię nie jest naszym imieniem, lecz cudzym wyborem, nasz nos nie jest naszym nosem, bo należy do ojca lub matki, podobnie uszy, oczy i inne części budującego nas ciała. Nawet nasze życie nie jest życiem póki nie osiągniemy pełnoletniości. Jedynym co można nazwać naszym i nie jest to iluzja, są myśli. Zlepki cudzych opinii, własnego doświadczenia, kawałki uczuć, emocji, strzępy wypowiedzi, zapamiętanych formułek; zlepki z cudzych światów tworzących nasz świat.
Iluzja. Rządzi wszystkim, sama pozostając niepodległą niczyim rządom. Wszechobecna i niedostrzegalna dla tych, którzy nigdy się nie zastanawiali, nigdy nie zadali sobie trzech podstawowych pytań: Po co tu jestem? Skąd się tu wziąłem? Kim ja jestem?
Kim jestem… Kim jest narrator, który od pierwszych słów pragnie zmusić cie do myślenia nad sensem, iluzją, prawdą, kłamstwem i samą ideą myśli? Kim jest człowiek, postać z którą zdajesz się właśnie rozmawiać?
Jestem imaginacją. Bohaterem krótkiej opowieści. Wstępem bez jasnej przyszłości. Nazwij mnie Buntem; przeciw światu, ludziom i samemu sobie.